Η Kaysee Armstrong είναι γνωστή στην ποδηλατική κοινότητα ως το «yes girl», λόγω της όρεξης της για περιπέτεια και της προθυμίας της να δοκιμάσει σχεδόν οτιδήποτε για μία φορά. Είναι ένα παρατσούκλι που βιάζεται να υπερασπισθεί. Απο μαζορέτα γυμνασίου, έγινε εθνική πρωταθλήτρια ποδηλασίας βουνού, αναδείχθηκε νικήτρια πολλών αγώνων ποδηλασίας βουνού και φαινόμενο σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Δεν της αρέσει να θέτει όρια στον εαυτό της και αυτό την έχει επωφελήσει. Αλλά με τα χρόνια, η Kaysee συνειδητοποίησε ότι μερικά από αυτά τα «ναι» εξυπηρετούσαν την ευτυχία των άλλων αντί για τη δική της – κάτι που θέλησε να αλλάξει. Στη διαδικασία αυτή, βρήκε τη διασταύρωση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντός της, ενώ δημιούργησε μια νέα σχέση με τις δεσμεύσεις της τόσο εντός όσο και εκτός του χώρου του ποδηλάτου. Ελάτε μαζί μας να γνωρίσουμε τη γυναίκα πίσω από το «ναι».

Liv: Πού μεγάλωσες και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Kaysee: Μεγάλωσα σε μια φάρμα βοοειδών στο Whitesburg του Τενεσί. Δεν θυμάμαι να υπήρχε ούτε ένα ενδιάμεσο φως στην πόλη, αλλά είχαμε το Karl & Kathy's Kountry Kitchen που σέρβιρε το αγαπημένο μου σάντουιτς μπάρμπεκιου με χοιρινό. Ο πραγματικός μου μπαμπάς και η μαμά μου δεν ήταν ποτέ μαζί και η μαμά μου γνώρισε τον θετό μου μπαμπά, Κλίντον, όταν ήμουν περίπου 3 ετών. Έχω έναν δίδυμο αδερφό, τον Storm, και έναν θετό αδερφό, τον Jarrid που είναι μόλις λίγους μήνες νεότερος από εμάς. Πέρασα πολύ χρόνο ως παιδί κλαίγοντας και παραπονιόμουν ότι ζούσα στη φάρμα. Ήθελα να ζήσω σε μια γειτονιά όπου θα μπορούσα να έχω φίλους για να παίξω. Αντίθετα, πέρασα πολλές από τις μέρες μου περιπλανώμενη στα χωράφια, κάνοντας ποδήλατο ή καρτ, σκαρφαλώνοντας σε μπάλες σανού, ταΐζοντας μοσχάρια με μπουκάλι και δουλεύοντας την πιο σκληρή δουλειά που έχω κάνει ποτέ· στον καπνό και στα χωράφια. Εκ των υστέρων δεν υπάρχει άλλη παιδική ηλικία που θα προτιμούσα να είχα.

Τα παιδικά μου χρόνια δεν αποτελούνταν μόνο απ’ αυτά. Μου αρέσει να το θυμάμαι έτσι, αλλά όπως για όλους τους ανθρώπους, ήταν πολύ πιο περίπλοκο από αυτό. Ο πραγματικός μου μπαμπάς, ο Τζέραλντ, και η μαμά μου, Κέλι, απέκτησαν εμένα και τον δίδυμο αδερφό μου σε πολύ νεαρή ηλικία και μας αγαπούσαν μέχρι θανάτου. Δυστυχώς, ο μπαμπάς μου είχε πολλούς δαίμονες να τον στοιχειώνουν και πάλεψε με τον εθισμό όλη του τη ζωή. Κατέληξε να πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών όταν ήμουν στο γυμνάσιο και έχω περάσει πολύ χρόνο από τη ζωή μου θυμώνοντας μαζί του. Ως παιδί ήταν δύσκολο να καταλάβω πώς κάποιος δεν μπορούσε απλώς να επιλέξει να αγαπά τα παιδιά του περισσότερο από τους εθισμούς του, αλλά ως ενήλικας καταλαβαίνω καλύτερα και δεν νιώθω πια θυμό, μόνο βαθιά θλίψη, απέναντί ​​του.

Λατρεύω όλες τις καλές αναμνήσεις από τον πατέρα μου που μας έπαιρνε στο σκάφος όλη μέρα τα καλοκαίρια και για κάμπινγκ τη νύχτα, αλλά εξακολουθώ να έχω στοιχειωμένες αναμνήσεις από όταν ήμουν 12 ετών και έπρεπε να βοηθήσω τον μπαμπά μου να πάει σπίτι από μια αίθουσα μπόουλινγκ επειδή συνέχιζε να λιποθυμά. Κάθε φορά που γινόταν νηφάλιος και πήγαινε για αποτοξίνωση, ένιωθα ότι θα είχα επιτέλους μια κανονική ζωή, αλλά μετά πήγαινε σε αγώνες ποδοσφαίρου και ήξερα ότι είχε φύγει πάλι. Πέρασε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα που ήταν νηφάλιος όταν ήμουν 15 ετών. Είχε χάσει τα πάντα, είχε φτάσει στο «πάτο» και πήγε σε κέντρο απεξάρτησης για να πάρει βοήθεια. Πέρασε σχεδόν ένα χρόνο νηφάλιος και έπιασε μια καλή δουλειά δουλεύοντας στον σιδηρόδρομο. Με πήγε για ψώνια και με γέμισε ελπίδα και ευτυχία, μετά την ίδια εβδομάδα στο μάθημα της φυσικής,  χτύπησε το τηλέφωνο και με έσφιξε το στομάχι μου. Το ήξερα. Πήγα γρήγορα στο νοσοκομείο για να δω σοκαρισμένη το σώμα του μπαμπά μου ξαπλωμένο και άψυχο. Με είχε εγκαταλείψει για τελευταία φορά.

Έφυγα εκείνη τη μέρα και επέλεξα να μην μιλήσω για αυτό για χρόνια. Δεν μπορώ καν να το περιγράψω τώρα χωρίς να νιώσω τόσο βαθιά πληγή και εγκατάλειψη. Δεν ήμουν μόνη όμως. Ο πατριός μου και η μαμά μου ήταν εκεί για μένα μαζί με τη φάρμα. Επιστρέφω σπίτι τώρα και βλέπω πόση αγάπη και ασφάλεια μου έδωσε αυτή η φάρμα. Με δίδαξε σκληρή δουλειά, αλλά μου έδωσε επίσης την περιέργεια για την ύπαιθρο και μου έδειξε πόσο εύκολο ήταν να ξεφύγω από τον κόσμο με το να βρίσκομαι εκεί έξω.

Liv: Πότε και πώς ασχολήθηκες με το ποδήλατο; Τι έγινε με το ποδήλατο και σε έκανε να το ερωτευτείς;

Kaysee: Μεγάλωσα κάνοντας αγωνιστικό cheerleading στο Kingsport, TN στο Top Gun Cheerleading Academy. Περνούσα 20 ώρες την εβδομάδα σε αυτό το γυμναστήριο κάνοντας προπόνηση και ταυτόχρονα προπονούσα για να πληρώσω τα δίδακτρα μου. Ήταν όλα όσα χρειαζόμουν. Μια διέξοδος για τις απογοητεύσεις που με έκανε να γελάω και να νιώθω φυσιολογική. Όταν μεγάλωσα, άρχισα απεγνωσμένα να αναζητώ ένα άλλο άθλημα. Βρήκα πρώτα το καγιάκ αλλά μετά άλλαξα γρήγορα στην ορεινή ποδηλασία επειδή φοβόμουν το καγιάκ.

Δεν ερωτεύτηκα αμέσως το ποδήλατο, αλλά είχα ξοδέψει όλες μου τις καλοκαιρινές οικονομίες σε ένα ποδήλατο των 700 $, οπότε ήταν μονόδρομος στο να το συνεχίσω. Ευτυχώς, η κοινότητα του MTB ήταν πολύ διασκεδαστική. Συνέχιζα να εμφανίζομαι σε ομαδικές βόλτες για να συναναστραφώ με άλλους και να διορθώσω την τεχνική μου. Μια φορά μάλιστα πέταξα το ποδήλατό μου στο δάσος αφού με προσπέρασε ένας 60χρονος.

Άρχισα να το ερωτεύομαι όταν άρχισα να προοδεύω. Τα εμπόδια σε μονοπάτια που με έκαναν να κατεβαίνω και να περπατάω έγιναν βατά και με γέμισαν με επιτεύγματα. Μετά άρχισα να δηλώνω συμμετοχή σε αγώνες και η συνεχή προσπάθεια γρήγορα με βοήθησε να γίνομαι καλύτερη και πιο γρήγορη. Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους στο κολέγιο, ζήτησα να είμαι μέλος της ομάδας ποδηλασίας. Έκαναν ως επί το πλείστον αγώνες δρόμου, αλλά μου έδωσαν ένα κιτ για να φορέσω σε συλλογικούς αγώνες MTB και ήρθα δεύτερη στο USA Cycling Collegiate την πρώτη μου χρονιά. Σοκαρίστηκα με το πόσο γρήγορη ήμουν, έτσι έβαλα όλη μου την ενέργεια σε αυτό και ερωτεύτηκα ακόμα πιο πολύ το ποδήλατο.

Liv: Δώσε μας την περίληψη του ποδηλατικού σου ταξιδιού – ποια ήταν μερικά από τα μεγάλα βήματα/στιγμές που σε οδήγησαν από εκείνη την πρώτη βόλτα μέχρι στο να βρεθείς στην αγωνιστική ομάδα Liv Factory Racing;

Kaysee: Αυτό που είναι τόσο υπέροχο με το ποδήλατο είναι ότι υπάρχουν πάντα μεγάλα βήματα στην πραγματικότητα είναι πολύ λίγα. Αν μου έλεγες πριν από 10 χρόνια, όταν άρχισα να ασχολούμαι με την ποδηλασία ότι θα ήμουν στην ομάδα Liv Factory Racing κάνοντας αυτό που κάνω σήμερα, θα ρωτούσα πρώτα, "Τι σημαίνει να αγωνίζεσαι με το ποδήλατό σου επαγγελματικά; Τι είναι κάτι τέτοιο;"

Εδώ είμαι όμως, κάνω περισσότερα από όσα θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι είναι δυνατόν. Την περασμένη χρονιά, αγωνιζόμενη χορηγία, κέρδισα επαγγελματίες αθλήτριες ποδηλασίας των ΗΠΑ. Είχα πλέον δημιουργήσει όνομα και υπήρχε εμπιστοσύνη από τον χώρο του αθλήματος. Το τοπικό κατάστημα ποδηλάτων με χορήγησε με ένα ποδήλατο και αποφάσισα ότι ήθελα να δω τον κόσμο. Δήλωσα εγγραφή στο Trans Andes Challenge στη Χιλή, έναν αγώνα 6 ημερών MTB και ερωτεύτηκα. Άρχισα να ταξιδεύω για να κάνω όσους περισσότερους αγώνες MTB μπορούσα. Κέρδισα το Trans Andes Challenge, το Transylvania Epic, το Pisgah Stage Race και πολλά άλλα.

Στη συνέχεια, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη Liv που με ρώτησε αν ήθελα να πάω στο Cape Epic στη Νότια Αφρική για να αγωνιστώ στην ομάδα επαγγελματιών και να καθοδηγήσω το Liv Trail Squad. Ήταν για μένα η απόλυτη ​​τιμή και ήμουν ενθουσιασμένη. Αυτό το ταξίδι ήταν ο λόγος που είμαι στο Liv Factory Racing και μέλος της οικογένειας Liv. Μετά το Cape Epic, μου ζητούσαν συνέχεια να ταξιδέψω με την ομάδα σε αγώνες, οπότε έλεγα ναι. Ήρθα τέταρτη στο USA Cycling Pro Nationals και υπέγραψα συμβόλαιο με τη Liv για να αγωνιστώ με ποδήλατα της ομάδας την επόμενη χρονιά.

Liv: Ποιες είναι μερικές από τις περιπέτειες που έζησες λέγοντας «ναι» καθ' όλη τη διάρκεια του ποδηλατικού σου ταξιδιού; Υπάρχει κάποια στιγμή που θα ήθελες να είχες πει «όχι» και γιατί;

Kaysee: Το να λέω ναι στο Cape Epic και σε όλους τους άλλους αγώνες στους οποίους η Liv ήθελε να πάω εκείνη τη χρονιά είναι ο λόγος που έκανα συμβόλαιο, αλλά ακόμη και πριν από αυτό έλεγα πάντα ναι αν με προσκαλούσαν να κάνω βόλτες ή αγώνες. «Λοιπόν, γιατί όχι;» είναι αυτό που πάντα έλεγα στον εαυτό μου. Έχω πείνα και όρεξη για νέες περιπέτειες και εμπόδια που μου φαίνονται ακατόρθωτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το να κάνω νέα πράγματα και να νιώθω ολοκληρωμένη αφού κάνω κάτι που μέχρι πτότεινος φαινόταν αδύνατο.

Το να λέω ναι είναι τρομακτικό μερικές φορές και πολλές φορές αρχίζω να αμφισβητώ τις αποφάσεις μου όταν φτάνω στο όριο. Δεν μετανιώνω όμως για κανένα από τα ναι μου. Αν μη τι άλλο, έχω μάθει πολλά από τις φορές που διάλεξα το ναι ενώ έπρεπε να πω όχι. Ήταν επώδυνα, αλλά μεγάλωσα τόσο πολύ από αυτά.

Τώρα είμαι 31 και εξακολουθώ να λέω πολλά «ναι», αλλά λέω επίσης περισσότερα «ναι» για τον εαυτό μου και για τον χρόνο μου. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το ποδήλατο, ήταν όλα αναλώσιμα, αλλά ήταν επειδή μου άρεσε να βγαίνω έξω και να βλέπω νέα πράγματα. Τώρα που η ποδηλασία είναι η δουλειά μου, πρέπει να διαχειριστώ την ισορροπία μεταξύ των αγώνων και των προσδοκιών που έρχονται και τον χρόνο για να συνεχίσω να απολαμβάνω την ποδηλασία για τον λόγο που την ερωτεύτηκα εξαρχής.

Liv: Ποια είναι μερικά από τα εμπόδια που αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου και σε επηρέασαν προσωπικά και επαγγελματικά; Ποια είναι τα μαθήματα που έχεις πάρει από αυτά τα εμπόδια;

Kaysee: Η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια. Όλοι πρέπει να ξεπερνούν καθημερινά εμπόδια, και όπως όλοι οι άλλοι, χρειάστηκε να ξεπεράσω και εγώ πολλά εμπόδια. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο εαυτός μου και το πώς χειρίζομαι εσωτερικά τις καταστάσεις. Είτε επιλέγω να αγνοήσω τη σύνδεση των συναισθημάτων της εγκατάλειψης, του ελέγχου του φαγητού, της υπερβολικής άσκησης του εαυτού μου, είτε απλά να ξεφεύγω από όλα τα συναισθήματα που με έκαναν να νιώθω άχαρη, άχρηστη και μπερδεμένη.

Το να λάβω βοήθεια με τις εσωτερικές μου μάχες και τα συναισθήματά μου με έχει κάνει πιο χαρούμενη από ό,τι θα μπορούσε να μου δώσει οποιαδήποτε νίκη σε αγώνα. Το να μάθω πώς να με αγαπάω και να καταλαβαίνω πόσο σημαντική είμαι, έχει κάνει τη ζωή πολύ καλύτερη. Είναι δύσκολο να ανταποκριθώ στις προσδοκίες όλων και όταν αυτό είναι το μόνο επίκεντρό μου, μοιραία έρχεται το λάθος. Το πάθος είναι αυτό που με κάνει να προχωράω και παίρνω ενέργεια από πράγματα που γεμίζουν το φλιτζάνι μου, όχι από αυτά που γεμίζουν τα φλιτζάνια των άλλων.

Liv: Όπως λες, "μια δέσμευση είναι κάτι που επιλέγεις να κάνεις" όχι κάτι που πρέπει να κάνεις. Πώς έχουν αλλάξει οι δεσμεύσεις σου τα τελευταία χρόνια καθώς έκανες αυτή τη διάκριση; Πώς σε βοήθησε να χαρέξεις αυτή τη γραμμή και να ορίσεις τις προτεραιότητές σου ως επαγγελματίας αθλητής, στην καριέρα σου ως λογιστής και στις σχέσεις σου;

Kaysee: Τα τελευταία χρόνια άρχισα να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ του «πρέπει» και του «θέλω» όσον αφορά τους στόχους. Έχω γίνει λίγο πιο επιλεκτική με τους αγώνες μου. Οι αγώνες δεν είναι το παν και δεν θα είναι ποτέ. Οι αγώνες έρχονται με πολλές προσδοκίες και έχω διαπιστώσει ότι το να κρατάω το μυαλό μου απασχολημένο και να ασχολούμαι με άλλους στόχους με κρατάει ευτυχισμένο. Αυτήν τη στιγμή δίνω τις εξετάσεις μου για Ορκωτή Λογίστρια (CPA) και είμαι στα μισά του δρόμου. Το να γίνω CPA ήταν πάντα ένας εκφοβιστικός στόχος για μένα, παρόλο που έχω μεταπτυχιακό στη λογιστική και έχω περάσει τα τελευταία δέκα χρόνια κάνοντας παράλληλα ποδήλατο με τη λογιστική μου δουλειά. Το να αφοσιωθώ τελικά σε αυτόν τον στόχο ήταν τρομακτικό και γεμάτο με πολλή μελέτη που δεν είναι διασκεδαστική, αλλά ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που θέλω. Όταν θέλω κάτι, δεσμεύομαι σε αυτό, και με αυτή τη δέσμευση έρχεται η ώθηση και η εστίαση για να με βοηθήσει να πετύχω αυτόν τον στόχο.

Liv: Ποιος είναι ο πιο σημαντικός ρόλος που παίζει η ποδηλασία στη ζωή σου σήμερα;

Kaysee: Η ποδηλασία ξεκίνησε ως διέξοδος από τα προβλήματά μου και γρήγορα έγινε ο τρόπος μου να δω τον κόσμο. Συνεχίζει να είναι ο κύριος τρόπος για να δω τον κόσμο, αλλά πλέον είμαι πιο προσγειωμένη. Με κρατά έξω, μου παρέχει μια υπέροχη κοινότητα συναναστροφών, με κρατά μακριά από την τεχνολογία και μου θυμίζει πόσο τυχερή είμαι που κάνω αυτό που μου αρέσει.