Skip to main content

De 'refuge of riding'

DOOR MAHSHID HADI

Toen ik een klein meisje was in Iran, kochten mijn ouders een fiets voor me en ik leerde er in onze achtertuin op fietsen. Ik viel zo vaak en stond zo vaak weer op. Uiteindelijk kon ik vol vertrouwen roepen: "Laat los, pap, ik kan het." Vanaf dat moment wilde ik voor altijd fietsen. Ik voelde me zo vrij.

Toen werd ik negen. Ik werd gedwongen om de hijab, een lange blouse en een losse broek te dragen en ervoor te zorgen dat al mijn huid bedekt was. Ik woonde mijn Jashn-e taklif-ceremonie bij, die het einde van de kindertijd en het begin van de volwassenheid markeert. Ik werd nu als vrouw beschouwd.

Waar ik opgroeide, in de stad Esfahan, is het voor vrouwen illegaal om te fietsen. Uit angst voor mijn veiligheid nam mijn vader mijn fiets van me af. Dat gevoel van vrijheid uit mijn kindertijd was nu slechts een waas van herinnering. En ik zou het volgende decennium besteden aan het proberen om hem weer terug te vinden.

Ik voelde mij gedwongen om te doen wat mij verteld werd dat ik niet kon doen.

Mijn familie werd gedomineerd door mannen, wat typisch was voor Iran in die tijd. Zelfs als kind wist ik al dat mijn moeder worstelde met de verwachtingen die de maatschappij van haar had. Uiteindelijk werd ze gedwongen haar talenten, haar identiteit, haar geluk en haar hoop op te geven. Ik besloot dat mijn verhaal niet op het hare zou lijken.

Ik begon de regels en rollen die aan vrouwen werden opgelegd te trotseren. Een tijdje knipte ik mijn haar kort en droeg het als een jongen, en later werd ik actrice en model. Ik begon op te komen voor vrouwen die te maken hadden met huiselijk geweld. Ik was politiek actief en deed mee aan protesten. Ik werd gedreven om te doen wat mij werd verteld dat ik niet kon doen, en ik accepteerde alle straffen die me thuis te wachten stonden.

Op een nacht hoorde ik mijn vader huilen en tegen mijn moeder zeggen: "Ik weet niet zeker of ik Mahshid kan beschermen." Ik was in de war - mij beschermen? Tegen wat?

Op een ochtend veranderde mijn hele leven.

Het was vroeg in de ochtend en we sliepen allemaal nog. Er klonk een luide bonk op de deur en al snel stonden er mannen van het Ministerie van Inlichtingen van de Islamitische Republiek in Iran (toen nog VEVAK) in onze woonkamer. We zagen hoe ze al onze bezittingen meenamen: onze favoriete boeken, familiefoto's, geld, ID-kaarten. Mijn moeder en ik kregen 24 uur de tijd om mijn vader (gehandicapt na een mislukte operatie in 2009) in respijtzorg te plaatsen en op eigen benen naar de gevangenis te gaan.

Wat er daarna gebeurde, is het onderwerp van mijn aankomende documentaire. Samenvattend: ik vluchtte naar Turkije en een paar jaar later naar Canada. Maar ik was nog niet vrij. Ik voelde me zo verloren. Ik verlangde naar de fiets.

Ik heb twee jaar gewerkt voor genoeg geld om een fiets te kopen en eindelijk herontdekte ik het gevoel van vrijheid waar ik naar verlangde. Ik ontdekte ook bikepacking en de vreugde van volledig in het moment zijn. Tijdens deze lange ritten in de wildernis, harmonieert mijn hartslag met de geluiden van de natuur. Ik word begroet en verwelkomd door andere fietsers. Ik maak deel uit van een gemeenschap waar ik waarde heb.

Wat er daarna gebeurde, is het onderwerp van mijn aankomende documentaire. Samenvattend: ik vluchtte naar Turkije en een paar jaar later naar Canada. Maar ik was nog niet vrij. Ik voelde me zo verloren. Ik verlangde naar de fiets.

Ik heb twee jaar gewerkt voor genoeg geld om een fiets te kopen en eindelijk herontdekte ik het gevoel van vrijheid waar ik naar verlangde. Ik ontdekte ook bikepacking en de vreugde van volledig in het moment zijn. Tijdens deze lange ritten in de wildernis, harmonieert mijn hartslag met de geluiden van de natuur. Ik word begroet en verwelkomd door andere fietsers. Ik maak deel uit van een gemeenschap waar ik waarde heb.

Ik heb gefietst in Turkije en het Verenigd Koninkrijk, en op veel mooie plekken in Canada, waaronder de Gulf Islands en de Alaska Highway in Yukon. Deze winter ga ik met mijn partner naar de Noordelijke IJszee fietsen over de Dempster Highway, die wordt beschouwd als de wildste snelweg van Canada, op een 500 kilometer lange self-supported bikepacking expeditie. We gaan een documentaire maken over de rit en mijn levensverhaal.

Ik push mezelf zo hard op de fiets, neem het op tegen extreme omstandigheden en confronteer mijn angsten, en dat voelt goed. Ik geloof dat ik een verschil kan maken door mijn kracht op de fiets te vinden en andere vrouwen aan te moedigen om ook hun kracht te vinden. Als we verbinding maken, zijn we als een ketting, samen sterker.

Mahshid Hadi is een radiotechnicus en vrouwenadvocaat in Vancouver, BC, Canada. Om meer te weten te komen over Mahshids Arctische bikepacking expeditie en documentaire film, bezoek haar GoFundMe pagina en volg haar op Instagram .